Jest szeroko stosowana na całym świecie. Przyjęte w niej założenia i sposoby postępowania nie wywołują kontrowersji i są powszechnie akceptowane. Jest to metoda neurorozwojowa zapoczątkowana w latach 40. XX wieku przez małżeństwo Bobath. Usprawnianie według tej metody ma na celu pomóc dziecku we wszechstronnym rozwoju tak, aby mogło ono stać się niezależne w życiu i na tyle wykorzystać swe możliwości, na ile pozwala istniejące uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego.
Usprawnianie według koncepcji Bobath jest szczególnie przydatne w terapii niemowląt i dzieci, ponieważ może być łatwo włączone w ich rozkład dnia, bez zaburzania interakcji matka−dziecko. Prawidłowo wykonywana pielęgnacja, karmienie, noszenie dziecka czy zabawa z nim są naturalnym sposobem utrwalania wzorców ruchowych wspomaganych przez fizjoterapeutę. Odpowiednio przeszkoleni rodzice czy opiekunowie kontynuują ćwiczenia w warunkach domowych.

Na co zwrócić uwagę?
Pierwsze nieprawidłowe zaburzenia rozwoju ruchowego dotyczą zwykle opóźnienia lub braku kontroli głowy. Następnie dadzą się zaobserwować niewłaściwe ruchy innych części ciała. Dziecko układa się nieprawidłowo, najczęściej asymetrycznie, nadmiernie prostując się lub zginając. Zaburzenia napięcia mięśni i opóźnienie w ustępowaniu reakcji odruchowych lub ich dłuższe trwanie niż okres fizjologicznego występowania powodują odmienne doświadczenia czuciowo-ruchowe. Nieprawidłowe odczuwanie ułożenia i ruchów ciała jako całości oraz poszczególnych jego części powoduje kształtowanie się nieprawidłowych wzorców ruchowych. Możliwości każdego organizmu są inne i te różnice uwzględniane są w koncepcji Bobath.

Na czym polega terapia?
W czasie terapii dostarczane są prawidłowe doznania czuciowe i ruchowe, a fizjoterapeuta ćwiczy całe ciało dziecka, nie zaś tylko poszczególne części ciała. Pomoc przy wykonywaniu ruchów powinna być taka, by zapewniała maksymalny i aktywny ruch małego pacjenta, a jednocześnie nie wywoływała jego nieprawidłowych reakcji, niepokoju czy bólu.
Podczas ćwiczeń podopieczny nie powinien płakać, gdyż płacz zmniejsza skuteczność terapii. Ważna jest też obecność rodziców lub opiekunów, którzy obserwują pracę terapeuty i reakcję dziecka oraz otrzymują na bieżąco istotne informacje i odpowiedzi na ich pytania.

Podstawowymi zasadami i celami usprawniania są:
• Jakość ruchu, dlatego celem terapii jest wspomaganie przebiegu i osiągnięcie ruchu jak najbardziej zbliżonego do prawidłowego,
• Wpływanie na napięcie mięśniowe (zmniejszanie wzmożonego i zwiększanie obniżonego napięcia),
• Eliminowanie nieprawidłowych reakcji odruchowych.