Jest szeroko stosowana na całym świecie. Przyjęte w niej założenia i sposoby postępowania nie wywołują kontrowersji i są powszechnie akceptowane. Jest to metoda neurorozwojowa zapoczątkowana w latach 40. XX wieku przez małżeństwo Bobath. Usprawnianie według tej metody ma na celu pomóc dziecku we wszechstronnym rozwoju tak, aby mogło ono stać się niezależne w życiu i na tyle wykorzystać swe możliwości, na ile pozwala istniejące uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego.
Usprawnianie według koncepcji Bobath jest szczególnie przydatne w terapii niemowląt i dzieci, ponieważ może być łatwo włączone w ich rozkład dnia, bez zaburzania interakcji matka−dziecko. Prawidłowo wykonywana pielęgnacja, karmienie, noszenie dziecka czy zabawa z nim są naturalnym sposobem utrwalania wzorców ruchowych wspomaganych przez fizjoterapeutę. Odpowiednio przeszkoleni rodzice czy opiekunowie kontynuują ćwiczenia w warunkach domowych.

Na co zwrócić uwagę?
Pierwsze nieprawidłowe zaburzenia rozwoju ruchowego dotyczą zwykle opóźnienia lub braku kontroli głowy. Następnie dadzą się zaobserwować niewłaściwe ruchy innych części ciała. Dziecko układa się nieprawidłowo, najczęściej asymetrycznie, nadmiernie prostując się lub zginając. Zaburzenia napięcia mięśni i opóźnienie w ustępowaniu reakcji odruchowych lub ich dłuższe trwanie niż okres fizjologicznego występowania powodują odmienne doświadczenia czuciowo-ruchowe. Nieprawidłowe odczuwanie ułożenia i ruchów ciała jako całości oraz poszczególnych jego części powoduje kształtowanie się nieprawidłowych wzorców ruchowych. Możliwości każdego organizmu są inne i te różnice uwzględniane są w koncepcji Bobath.

Na czym polega terapia?
W czasie terapii dostarczane są prawidłowe doznania czuciowe i ruchowe, a fizjoterapeuta ćwiczy całe ciało dziecka, nie zaś tylko poszczególne części ciała. Pomoc przy wykonywaniu ruchów powinna być taka, by zapewniała maksymalny i aktywny ruch małego pacjenta, a jednocześnie nie wywoływała jego nieprawidłowych reakcji, niepokoju czy bólu.
Podczas ćwiczeń podopieczny nie powinien płakać, gdyż płacz zmniejsza skuteczność terapii. Ważna jest też obecność rodziców lub opiekunów, którzy obserwują pracę terapeuty i reakcję dziecka oraz otrzymują na bieżąco istotne informacje i odpowiedzi na ich pytania.

Podstawowymi zasadami i celami usprawniania są:
• Jakość ruchu, dlatego celem terapii jest wspomaganie przebiegu i osiągnięcie ruchu jak najbardziej zbliżonego do prawidłowego,
• Wpływanie na napięcie mięśniowe (zmniejszanie wzmożonego i zwiększanie obniżonego napięcia),
• Eliminowanie nieprawidłowych reakcji odruchowych.

PNF – Bezbolesna i funkcjonalna terapia zgodna z potrzebami ruchowymi pacjenta. Koncepcja PNF ma zasosowanie w neurologii, ortopedii i pediatrii.
Terapia przynosi znaczące efekty w leczeniu chorób nerwowo-mięśniowych, wad postawy czy skolioz. Metoda rewelacyjnie sprawdza się w przypadku pracy z dziećmi starszymi.

Drodzy Rodzice!
Jeżeli zauważycie u swojego dziecka poniższe problemy, zgłoście się do terapeuty integracji sensorycznej, który pomoże wam je rozwiązać!

Wybrane objawy zaburzeń integracji sensorycznej u dziecka:
– chodzi na palcach;
– ma nienaturalny lęk przed upadkiem, chodzeniem po schodach, skakaniem;
– często się potyka, nie zauważa ludzi i przedmiotów;
– ma problemy ze skupieniem uwagi;
– jest nadpobudliwe ruchowo, nie lubi siedzieć w miejscu (kręci się, skacze, biega, huśta);
– ma opóźniony lub nieprawidłowy rozwój mowy;
– ma problemy z samoobsługą, ubieraniem się, myciem;
– woli siedzący tryb życia, np. TV, komputer, szybko się męczy;
– ma wyjątkową wrażliwość na bodźce dźwiękowe (zatyka uszy, przekrzykuje)
– wybiera tylko niektóre typy ubrań, pokarmów;
– ma problemy z czytaniem i pisaniem;
– gryzie przybory szkolne lub inne przedmioty;
– ma niechęć do bliskiego kontaktu, nie lubi się przytulać, nie lubi gier zespołowych;
– jest rozdrażnione, hałaśliwe, płaczliwe, wpada w histerię;
– jest wycofane, lękliwe;
– ma nieprawidłową postawę, podpiera głowę podczas siedzenia.

Dla kogo?

Metoda integracji sensorycznej, oprócz dzieci zdrowych z wielorakimi zaburzeniami, przeznaczona jest także dla dzieci z porażeniem mózgowym, zespołem Downa, zespołem Aspergera, autyzmem, chorobami neurologicznymi i genetycznymi.
Integracja sensoryczna wpływa na prawidłowy rozwój dziecka, jego zdolność do nauki, strefę ruchową i emocjonalną.
Terapia Integracji sensorycznej poprzedzona jest dokładną diagnozą.

Pamiętaj, że prawidłowa integracja sensoryczna pozwoli na uniknięcie w przyszłości kłopotów z nauką, braku koncentracji, czy innych czynników, które nie sprzyjają funkcjonowaniu w otaczającym świecie.

Terapia psychomotoryczna prowadzona jest w grupie dzieci od 3 do 7 roku życia. Stymuluje rozwój funkcji ośrodkowego układu nerwowego, a przez to zmniejsza problemy związane z koordynacją, mową, emocjami, zachowaniem, pamięcią czytaniem i pisaniem.
Jednym z ważnych elementów tej metody, jest powtarzanie tego samego planu ćwiczeń podczas każdej sesji (30 spotkań). Prowadzi to do lepszej kontroli emocji,  zmniejszenie agresji czy nadpobudliwości.
Zajęcia te są zrozumiałą dla dziecka okazją do nauki nowych i skutecznych strategii funkcjonalnych.
Dzieci kierowane są na zajęcia przez lekarza.

Oferujemy:
– diagnostykę i terapię logopedyczną, stymulację rozwoju mowy, korektę wad wymowy,
– diagnostykę i terapię pedagogiczną, zajęcia terapeutyczne dla dzieci z trudnościami szkolnymi oraz ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi,
– diagnozę intelektu dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym.

TERAPIA NEUROLOGOPEDYCZNA

Polega na opracowaniu indywidualnego programu terapii uwzględniającego możliwości dziecka i systematycznej pracy nad usuwaniem wady wymowy, bądź w przypadku opóźnionego rozwoju mowy nad rozwijaniem słownika biernego oraz czynnego dziecka.

Zajęcia prowadzone są w formie zabawy, wykorzystując do terapii najnowocześniejsze pomoce, gry dydaktyczne i programy komputerowe, dzięki temu zajęcia te są niezwykle interesujące dla dzieci, które chętnie w niech uczestniczą.

Dzięki różnorodnej stymulacji, której dziecko doświadcza podczas zajęć, terapia małego pacjenta przebiega znacznie intensywnej.

Wskazania do terapii:

• afazja
• dyzartria
• dyslalia
• jąkanie
• mutyzm
• autyzm
• niedosłuch, głuchota
• opóźniony rozwój mowy
• dysglosja
• nosowanie
• alalia

TERAPIA PEDAGOGICZNA - prowadzona jest przez PEDAGOGA SPECJALNEGO inaczej OLIGOFRENOPEDAGOGA to pedagog profesjonalista przygotowany do opracowywania diagnozy, prowadzenia edukacji i terapii osób ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się oraz z całościowymi zaburzeniami rozwoju np. autyzm dziecięcy, zespół Aspergera, zespół Retta. Zakres pracy to opieka wychowawczo – lecznicza nad osobami
z zaburzeniami rozwoju, odchylonymi od normy, który utrudnia im wyraźnie prawidłowy rozwój
i normalne funkcjonowanie w środowisku fizycznym i społecznym, co wymaga stosowania specjalnych metod, urządzeń, itp.

Zajmuje się osobami w każdym wieku, starając się odpowiadać na ich szczególne potrzeby: rozwojowe w wieku niemowlęcym, edukacyjne i wychowawcze w wieku przedszkolnym i szkolnym oraz dorastania a także socjalizacyjne i zawodowe w wieku dojrzałym. Oprócz osób niepełnosprawnych pedagog specjalny  zajmuje się też ludźmi wybitnie zdolnymi.

Wskazania do terapii:

• zagrożenie nieprawidłowym rozwojem z powodu obarczenia czynnikami wysokiego ryzyka okołoporodowego (np. wcześniaki, których rozwój psychoruchowy jest globalnie lub nieharmonijnie opóźniony);
• opóźnienie rozwoju psychoruchowego lub umysłowego w przebiegu różnych jednostek chorobowych min.: wrodzonych wad układu nerwowego (np. wodogłowie, przepukliny oponowo-rdzeniowe), zespołów genetycznych (np. zespół Downa), uszkodzeń ośrodkowego układu nerwowego, gdzie głównym objawem są dysfunkcje narządu ruchu (np. mózgowe porażenie dziecięce), całościowych zaburzeń rozwoju (autyzm dziecięcy i inne);
• opóźnienie rozwoju umysłowego ze sprzężonymi kalectwami w zakresie narządu ruchu, zmysłu wzroku lub/i słuchu.

TERAPIA PSYCHOLOGICZNA

Może stanowić zarówno okazję do rozwoju i poznania siebie, jak i do zrozumienia i uporania się z różnymi bolesnymi problemami emocjonalnymi, psychicznymi czy interpersonalnymi. Istnieje wiele metod i szkół psychoterapeutycznych.

Spotkania z psychologiem polegają na rozmowach.

TERAPIA DZIECI – Rola psychologa w pracy z rodziną może polegać na pomocy w uzyskiwaniu przez nich realnej oceny stanu dziecka, porzuceniu iluzji w przypadkach stwierdzonej niepełnosprawności, a także przeformułowaniu wszelkich życiowych celów. Wiąże się to z koniecznością przepracowania nieuniknionych wówczas momentów depresji, odbarczenia rodziców z poczucia winy, towarzyszenia rodzinie w procesie „oswajania trudnej sytuacji”.

W dalszej kolejności psycholog pomaga w budowaniu realistycznej wizji dziecka i ukierunkowuje uwagę rodziców na jego potrzeby psychiczne tak, aby nie stało się ono tylko „obiektem do naprawiania”. Wzmacnia ich w poczuciu kompetencji wychowawczych i tworzeniu satysfakcjonujących i dla nich i dla dziecka relacji.

Jest szansą na zrozumienie potrzeb dziecka, wzmocnienie się w kompetencjach rodzicielsko-wychowawczych i zaakceptowanie trudnej sytuacji, jaką jest wychowywanie dziecka niepełnosprawnego, tak aby rodzina mogła realizować wytyczane sukcesywnie cele życiowe.

Wskazania do terapii:

• zagrożenie nieprawidłowym rozwojem z powodu obarczenia czynnikami wysokiego ryzyka okołoporodowego (np. wcześniaki, których rozwój psychoruchowy jest globalnie lub nieharmonijnie opóźniony);
• opóźnienie rozwoju psychoruchowego lub umysłowego w przebiegu różnych jednostek chorobowych min.: wrodzonych wad układu nerwowego (np. wodogłowie, przepukliny oponowo-rdzeniowe), zespołów genetycznych (np. zespół Downa), uszkodzeń ośrodkowego układu nerwowego, gdzie głównym objawem są dysfunkcje narządu ruchu (np. mózgowe porażenie dziecięce), całościowych zaburzeń rozwoju (autyzm dziecięcy i inne);
• opóźnienie rozwoju umysłowego ze sprzężonymi kalectwami w zakresie narządu ruchu, zmysłu wzroku lub/i słuchu.

Kinesiotaping jest metodą terapeutyczną polegającą na aplikowaniu na ciało, w ściśle określony sposób, nierozciągliwej lub elastycznej taśmy w postaci wyciętych przez terapeutę plastrów. Znajduje ona zastosowanie w medycynie sportowej w przypadku wystąpienia kontuzji lub przeciążenia. Wykorzystywana jest również w ortopedii i rehabilitacji.

Metoda ta wykorzystuje naturalne procesy samoleczenia organizmu. Ma bezpośrednie oddziaływanie na skórę (receptory bólu, czucia głębokiego) oraz na układ limfatyczny, mięśnie oraz stawy. Równocześnie zmniejsza ból i nienaturalne odczucia skóry poprzez uaktywnienie systemu znieczulenia.

Kinesiotaping jest terapią wspomagającą leczenie wielu schorzeń. Jest stosowany jako fizjoterapia sportowa zarówno wyczynowa jak i amatorska. Jest ona sposobem na uśmierzanie bólu w przypadkach leczenia kontuzji stawów i mięśni, drenażu limfatycznym, terapiach pooperacyjnych (gojenie ran, redukcje obrzęków i poprawa wchłaniania się blizn oraz zwłóknień), czy w czasie ciąży.

Metodę tę można z powodzeniem stosować również jako zabiegi towarzyszące leczeniu zaburzeń neurologicznych, ortopedycznych, ginekologicznych oraz pediatrycznych. Z doświadczeń fizjoterapeutów wynika, że plastrowanie dynamiczne wspomaga także korekcję postawy.

Działanie plastrów stosowanych w kinesotapingu

Działanie kinesiotapingu opiera się na uregulowaniu napięcia mięśniowego w miejscu aplikacji taśmy. Wpływa przez to na zwiększenie zakresu ruchu mięśni oraz ich siły.

Aplikacje Kinesiotapingu powodują, że skóra jest delikatnie podciągana, zwiększając jednocześnie przestrzeń pomiędzy skórą właściwą, a powięzią co powoduje redukcję zastojów i obrzęków limfatycznych (usprawnia mikrokrążenie chłonki).

Ma również działanie przeciwbólowe, poprawia funkcjonowanie i wspomaga regenerację w oparciu o procesy samoleczenia. W procesie zdrowienia następuje normalizacja napięcia mięśniowego i powięziowego, korygując ułożenie powięzi i skóry wpływa na poprawę propriocepcji (czyli czucia własnego ciała –np. bez kontroli wzroku wiemy jak mamy ułożone ciało).

Właściwości elastyczne plastra utrzymują się przez około 3 do 10-ciu dni w zależności od producenta przeciętnie przyjmuje się okres 5-7 dni.Procesy terapeutyczne trwają 24 godziny na dobę.

Przebieg zabiegu:

Po ustaleniu przyczyny dysfunkcji fizjoterapeuta przygotowuje plaster do postaci: „I”, „Y”, „X”, „wachlarz”. Wybór kształtu taśmy zależy od budowy mięśnia, nad którym ma znajdować się taśma, a także od wskazań do jej zastosowania. Istnieje kilka technik naklejania plastrów które są uzależnione od celu terapii. Aby terapia powiodła się niezbędna jest właściwa diagnoza pacjenta oraz właściwy dobór i aplikacja plastra poprzez zastosowanie odpowiedniej techniki oklejenia.

Przygotowanie do zabiegu:

Aby plaster był dobrze przytwierdzony do wskazanej części ciała skóra musi być czysta, sucha, nie natłuszczona. Przy nadmiernym owłosieniu miejsce naklejania musi być gładkie.

Wskazania do kinesotapingu:

Taping można zastosować w wielu jednostkach chorobowych i może stanowić doskonałe uzupełnienie rehabilitacji jak i innych terapii. Zastosowanie jest bardzo szerokie. Można okleić każdą część ciała w zależności od typu schorzenia i celu jaki mamy osiągnąć przez zastosowaną terapię.

Począwszy od tapingu na kończynach poprzez kręgosłup, głowę czy twarz. Taping stosuje się również w celu zmniejszenia obrzęków limfatycznych np. po mastektomii czy obrzękach kończyn, ale również stosuje się na blizny np. pooperacyjne.

U dzieci kinesiology taping stosujemy np. w przypadku korekty ustawienia stóp, kolan, kończyn górnych.